บทที่ 39

โรนันยืนอยู่หน้ากระจกกรอบเงินที่แตกร้าวในห้องอันมืดสลัว มือของเขาสั่นเทาขณะงุ่มง่ามติดกระดุมทองเหลืองของเสื้อคลุมขนสัตว์เนื้อหนาหนัก ผืนผ้าซึ่งย้อมเป็นสีเขียวป่าลึกให้ความรู้สึกอึดอัดยามแนบผิว น้ำหนักของมันเป็นเครื่องย้ำเตือนอยู่เสมอถึงกรงขังที่เขาพบว่าตนเองติดอยู่—กรงที่หลอมขึ้นจากหน้าที่ การหลอกลว...